Έχωσε ηδονικά το δάκτυλο στο δεξί ρουθούνι. Το αριστερό το είχε καθαρίσει πριν από πέντε λεπτά. Ήταν πρωί ακόμα και έβγαζε κάτι βράχια νααα!
Το ξύσιμο ήταν το χόμπυ του. Γενικά. Έξυνε το κεφάλι του, το αυτί του, τη μύτη και ενίοτε τους όρχεις του, με σαφή προτίμηση στον αριστερό. Ήταν οικογενειακή παράδοση, πασοκ.
Μάλιστα κάποιοι συνρουφιάνοι του, εκτιμώντας πιθανόν το ταλέντο του, κάποτε του χάρισαν ένα χρήσιμο αξεσουάρ.Ενα βαμβάκι και αντισηπτικό. Αν τυχόν μάτωνε από το ξύσιμο, να μη πάθει καμία μόλυνση ο άνθρωπος. Τον νοιάζονταν.
Κόλλησε τον βράχο που ψάρεψε από τα άδυτα της μύτης του, στην έσω και κάτω επιφάνεια του γραφείου, αν τον ψάχνετε, στη συλλογή με τα υπόλοιπα κακάδια, ενώ συνέχιζε να κοιτάει αποχαυνωμένος την οθόνη του υπολογιστή.
Η αποχαύνωση δεν ήταν ωστόσο αποτέλεσμα παρατεταμένης χρήσης του Η/Υ. Δεν είχε ούτε μιάμιση ώρα δουλειάς. Η αποχαύνωση δεν ήταν επίκτητη, ήταν εγγενής.
Στο γενετικό του κώδικα, εκεί δίπλα στην πληροφορία "είμαι γνήσιος απόγονος του Ανδρέα Παπανδρέου" [ φήμες λένε και του Τσέ τσέ Γκεβάρα] την οποία ο ίδιος με συνοπτικές διαδικασίες είχε καταφέρει να αποκωδικοποιήσει, με το δικό του πειραγμένο σύστημα επεξεργασίας δεδομένων, υπήρχε άλλη μια καταγεγραμμένη πληροφορία.
Είχε μια έμφυτη προδιάθεση στη βλακεία.Όλα τα άλλα ήταν κακοήθειες. Ως γνήσιος απόγονος του Ανδρέα έπαιζε το γνώθι σε αυτόν στα δάχτυλα.
Κάποιο μεσημέρι εκλήθη αιφνιδίως στο γραφείο του δήμαρχου. Του ανακοινώθηκε χωρίς περιστροφές η απόλυσή του.
Βγήκε έξω. Κράτησε το στόμα του κλειστό.
Μόνο τη σχισμή εκείνη του εγκεφάλου από όπου τρυπώνει και φωλιάζει το μίσος άφησε ανοιχτή. Κάποιος από τα λαμόγια στο τοπικό έβαλε ρουφιανιές στο δήμαρχο. Θα τον βρει ποιος είναι και θα του γ@μήσει ό,τι έχει και δεν έχει.
Μόνο τις εκκρεμότητες άφησε ανοιχτές.
Και ήταν πολλές. Θα τον βρει τον φούστη και θα τον σκίσει. .
Μόνο το συρτάρι του γραφείου άφησε ανοιχτό όταν πια είχε μαζέψει και το τελευταίο πραγματάκι του.
Κράτησε το στόμα του κλειστό. Μόνο την πόρτα άφησε ανοιχτή φεύγοντας. Και το στόμα των συνρουφιάνων του. Κι αυτό το άφησε ανοιχτό.
Έτσι όπως έφυγε χωρίς ένα γεια.
Οπως είχε έρθει .
Το ξύσιμο ήταν το χόμπυ του. Γενικά. Έξυνε το κεφάλι του, το αυτί του, τη μύτη και ενίοτε τους όρχεις του, με σαφή προτίμηση στον αριστερό. Ήταν οικογενειακή παράδοση, πασοκ.
Μάλιστα κάποιοι συνρουφιάνοι του, εκτιμώντας πιθανόν το ταλέντο του, κάποτε του χάρισαν ένα χρήσιμο αξεσουάρ.Ενα βαμβάκι και αντισηπτικό. Αν τυχόν μάτωνε από το ξύσιμο, να μη πάθει καμία μόλυνση ο άνθρωπος. Τον νοιάζονταν.
Κόλλησε τον βράχο που ψάρεψε από τα άδυτα της μύτης του, στην έσω και κάτω επιφάνεια του γραφείου, αν τον ψάχνετε, στη συλλογή με τα υπόλοιπα κακάδια, ενώ συνέχιζε να κοιτάει αποχαυνωμένος την οθόνη του υπολογιστή.
Η αποχαύνωση δεν ήταν ωστόσο αποτέλεσμα παρατεταμένης χρήσης του Η/Υ. Δεν είχε ούτε μιάμιση ώρα δουλειάς. Η αποχαύνωση δεν ήταν επίκτητη, ήταν εγγενής.
Στο γενετικό του κώδικα, εκεί δίπλα στην πληροφορία "είμαι γνήσιος απόγονος του Ανδρέα Παπανδρέου" [ φήμες λένε και του Τσέ τσέ Γκεβάρα] την οποία ο ίδιος με συνοπτικές διαδικασίες είχε καταφέρει να αποκωδικοποιήσει, με το δικό του πειραγμένο σύστημα επεξεργασίας δεδομένων, υπήρχε άλλη μια καταγεγραμμένη πληροφορία.
Είχε μια έμφυτη προδιάθεση στη βλακεία.Όλα τα άλλα ήταν κακοήθειες. Ως γνήσιος απόγονος του Ανδρέα έπαιζε το γνώθι σε αυτόν στα δάχτυλα.
Κάποιο μεσημέρι εκλήθη αιφνιδίως στο γραφείο του δήμαρχου. Του ανακοινώθηκε χωρίς περιστροφές η απόλυσή του.
Βγήκε έξω. Κράτησε το στόμα του κλειστό.
Μόνο τη σχισμή εκείνη του εγκεφάλου από όπου τρυπώνει και φωλιάζει το μίσος άφησε ανοιχτή. Κάποιος από τα λαμόγια στο τοπικό έβαλε ρουφιανιές στο δήμαρχο. Θα τον βρει ποιος είναι και θα του γ@μήσει ό,τι έχει και δεν έχει.
Μόνο τις εκκρεμότητες άφησε ανοιχτές.
Και ήταν πολλές. Θα τον βρει τον φούστη και θα τον σκίσει. .
Μόνο το συρτάρι του γραφείου άφησε ανοιχτό όταν πια είχε μαζέψει και το τελευταίο πραγματάκι του.
Κράτησε το στόμα του κλειστό. Μόνο την πόρτα άφησε ανοιχτή φεύγοντας. Και το στόμα των συνρουφιάνων του. Κι αυτό το άφησε ανοιχτό.
Έτσι όπως έφυγε χωρίς ένα γεια.
Οπως είχε έρθει .
