Μάθε Παιδί Μου Γράμματα !!!!!!!!!!!!

Τι σας θυμίζει τώρα! Οι απόψεις μερικών συνχωριανών μας δείχνουν με δραματικό τρόπο την επικαιρότητα της ταινίας του Θόδωρου Μαραγκού, «Μάθε παιδί μου γράμματα» την οποία ο σκηνοθέτης γύρισε το 1981. Έχουν περάσει τριάντα ολόκληρα χρόνια,ο πολιτισμός, η παιδεία, η δημοκρατία μας –υποτίθεται- πως έχει κάνει βήματα και πως η θεοκρατική κοινωνία, οι κατάρες και ο αντικομουνισμός «έχει μπει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας», όπως έλεγε και ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού. Φαίνεται όμως πως ο χρόνος μας κάνει παιχνιδάκια. Ο Μαραγκός μας μεταφέρει σε ένα χωριό, στην ορεινή Αρκαδία, λίγο καιρό μετά τη μεταπολίτευση, που τα χριστιανοαντικομουνιστικά αντανακλαστικά ήταν ακόμη εν εγρηγόρσει, και το τρίπτυχο «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια», ιδίως στην  επαρχία,  μεσουρανούσε. Τι μου θυμίζει τώρα! Αυτής της αντίληψης είναι ο Περικλής, γυμνασιάρχης στο Γυμνάσιο του αρκαδικού χωριού. Εκεί ζει με την υπομονετική και καλόβολη σύζυγό του Ελπίδα και το μικρό του γιο Σωκράτη, από τον οποίο απαιτεί απόλυτη υπακοή σε μια προσπάθεια να τον κάνει σωστό άνθρωπο, όπως εκείνος το θεωρεί. Ο μεγάλος του γιος, ο Δημοσθένης «ο σγουρομάλλης του» όπως τον αποκαλεί, το καμάρι του, σπουδάζει στο εξωτερικό. Βέβαια όταν ο Σωκράτης επιστρέφει, το σγουρό μαλλί του έχει αντικατασταθεί από μία μεγαλοπρεπή φαλάκρα και οι ιδέες του, δε συνάδουν με εκείνες του πατέρα του, καθότι ο πρωτότοκός του φαίνεται πως… κομουνίζει! Στο μεταξύ το χωριό αναστατώνεται από τα αποκαλυπτήρια ενός μνημείου - ; - προς τιμή κάποιων χωρικών που εκτελέστηκαν από τους ναζί. Όμως από το μνημείο παραλείπεται το όνομα του Χρήστου Καναβού, ενός κομουνιστή αντιστασιακού. Τη μέρα των αποκαλυπτηρίων ο γιός του Καναβού και κυρίως η εγγονή του Χρυσάνθη, ξεσπούν. Το αποτέλεσμα είναι ο Περικλής να απομείνει εντελώς μόνος καθώς τόσο η γυναίκα του όσο και παιδιά του έρχονται σε σύγκρουση μαζί του. Ο μικρός Σωκράτης επαναστατεί, η αστυνομία τον αναζητά, η μητριά του, ο αδελφός, οι συμμαθητές του και κυρίως η Χρυσάνθη, με την οποία είναι ερωτευμένος, ψάχνουν να τον βρουν στο βουνό. Ο γυμνασιάρχης έχει μείνει με μοναδικούς φίλους το δήμαρχο, τον παπά και το χωροφύλακα. Τι μου θυμίζει τώρα! Ο Θόδωρος Μαραγκός σκηνοθέτησε μια αστεία, αλλά και πικρή, πολύ πικρή πολιτική σάτιρα. Με απόλυτη επιτυχία σκιαγραφεί την ανθρωπογεωγραφία της ελληνικής επαρχίας στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1970. Και δεν κωλώνει πουθενά καθώς σμπαραλιάζει αλύπητα όλα τα ιερά και όσια της εποχής. Το εύλογο ερώτημά σας προφανώς είναι: «και από πού κι ως που είναι επίκαιρη η ταινία;». Απαντώ ευθέως: εκτός από τη αναβίωση αυτών των φαντασμάτων, κάτι το οποίο εντάσσεται σε ένα γενικότερο κλίμα αναθεώρησης της Ιστορίας, ο Μαραγκός μιλάει και για το εκπαιδευτικό σύστημα. Κι αν εσείς νομίζετε πως έχει αλλάξει τα 30 αυτά χρόνια, μπορεί να βρείτε κάποιες διαφοροποιήσεις αλλά επί της ουσίας δεν άλλαξε τίποτε. Για κοιτάξτε λιγάκι. Φροντιστήρια, εξετάσεις, φοιτητές στο εξωτερικό. Αλλά και η ανεργία, η αβεβαιότητα των νέων για το αύριο με γνώσεις και πτυχία που τα τοποθετούν σε περίοπτη θέση του τοίχου, κορνιζαρισμένα. Τί μου θυμίζει τώρα! Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη. Η έλλειψη ελευθερία λόγου, που αν νομίζετε πως σήμερα την έχετε, είστε γελασμένοι. Εντάξει έχεις τα blogs, μπορεί να μη σε μπαγλαρώνουν επειδή κριτικάρεις τoυς κυβερνήτες. Επανέρχομαι στην ταινία για να υποστηρίξω, χωρίς καμία επιφύλαξη, πως είναι μια κωμωδία που σπάει κόκαλα, που γελάς αυθόρμητα χωρίς το γέλιο να εκβιάζεται, που κάποιες στιγμές δακρύζεις, προβληματίζεσαι  για το μέλλον ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ .